وضعیت مراقبت از پا در بیماران دیابتی افسرده و غیرافسرده

زمینه و هدف: افسردگی یک وضعیت شایع در بیماران دیابتی نوع دو می باشد که سبب کاهش میل، انگیزه و توانایی انجام رفتارهای خودمراقبتی از جمله عملکرد مراقبت از پاها می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین افسردگی و عملکرد مراقبت از پا در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.   روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 200 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به واحد دیابت شهرستان سقز در پاییز سال 1391 مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سنجش افسردگی دپارتمان هاروارد ( hands ) و پرسشنامه مراقبت از پا استفاده شد. برای بررسی روایی هر دو پرسشنامه از اعتبار محتوا استفاده شد. پایایی پرسشنامه افسردگی و خودمراقبتی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 78/0 و 72/0 به دست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss ویرایش 16و آزمون های آمار توصیفی، chi-square و independent t test انجام شد. 05/0 p≤ معنی دار در نظر گرفته شد.   یافته ها : 60 بیمار (30%) بیماران دیابتی افسرده بودند و 90 بیمار (45%) مراقبت از پای مطلوبی داشتند. عملکرد مراقبتی بیماران دیابتی غیرافسرده در زمینه های شستشوی روزانه پا (0001/0 p< )، معاینه پاها (001/0 p< )، بررسی داخل کفشها (04/0= p )، چک قند خون (04/0= p ) و پوشیدن کفش در حمام (03/0= p ) به طور معنی داری بیشتر از بیماران دیابتی افسرده بود.   نتیجه گیری: بیماران دیابتی افسرده عملکرد مراقبت از پای ضعیفی دارند، بنابراین ضروری است که آموزشهای مراقبت از پا جهت تقویت رفتارهای خودمراقبتی به آنها داده شود.